Beatboxend

Recentelijk zat ik weer eens bij de bushalte te wachten op, jawel, een bus. Het was zondagochtend, redelijk vroeg en de straat was leeg en muisstil. Op een gegeven moment hoorde ik uit een richting die ik niet geheel kon plaatsen, gebeatbox. En dan niet van die halfbakken beatbox, maar uitstékende beatbox. Ik keek wat om mij heen, of er misschien ergens een raam open stond of dat er een auto aankwam. Niets van dat al.

Plots hoorde ik boven mij wat geschuifel op het dak van het bushokje. Ik keek omhoog en zag een grote zwarte vogel met ferme tred over het randje van het dak lopen. Beatboxend. Ik herhaal: BEATBOXEND.

Aangezien ik super egocentrisch ben en altijd alles op mezelf betrek, dacht ik zo’n 1 ½ seconde lang dat ik auditieve hallucinaties had. De vogel beatboxte echter rustig verder. Ik grabbelde in mijn tas om mijn smartphone te pakken, maar het was te laat: de vogel had net zijn laatste beats geboxt. Mild teleurgesteld bleef ik met mijn foon in mijn hand zitten, hopende dat hij zijn optreden zou vervolgen en ja! Hij deed zijn snavel open en… maakte een voor mij welbekend geluid. 

OMFG!  HET WAS K*TVOGEL!!!

In TO-TA-LE verbijstering staarde ik de vogel aan en jawel, hij maakte nog een keer hetzelfde geluid.

Het. Was. K*tvogel. The one and only. Want behalve dat hij Het Geluid maakte, had ik recentelijk ontdekt dat kraaien een jaar of 20 kunnen worden en zag deze vogel er redelijk bejaard uit zo van dichtbij. Na al die jaren stond ik nu eindelijk oog in kraaloog met het type dat ik vele nachten eh, niet zo vriendelijke dingen toegewenst had.

Nu ik hem close up zag, realiseerde ik me dat hij eigenlijk best wel een leutig hoofd heeft. Goeie snavel ook. Plots vond ik dat kutgeluid dat hij maakte niet eens zo irritant. Het was juist wel origineel. En sowieso, van een vogel die zo fantastisch kan beatboxen neem ik een stom geluid wel op de koop toe. U ziet dat ook mijn hersens zich netjes aan de principes “bekend maakt bemind” en “talent vergoelijkt veel” houden: ik zag K*t, eh, Vogel plots met heel andere ogen.

Terwijl dit alles door mijn hoofd ging, probeerde ik op de tast mijn telefoon op de camerastand te zetten. Net voordat dat lukte, vloog Vogel weg. Gelukkig ben ik omhooggepleurd en heb ik een 16 megapixel camera met turbozoom op mijn toestel, en wist ik deze foto van hem te schieten:

Voor op zijn albumcover.