Hoewel het eigenlijk natuurlijk enorme onzin is, want zo’n kalender is uiteraard gewoon een soosjul konstrukt en het is echt niet zo dat je leven verandert zodra er een cijfertje omhoog gaat op de kalender, blijft het toch moeilijk voor me om me niet te laten beïnvloeden door de donkerte, de eindejaarslijstjes vol leutigheid en succes, de “gezellige feestdagen”-terreur, de post-tentamenvermoeidheid en natuurlijk mijn verjaardag. Ik denk de afgelopen weken dan ook onwillekeurig nog wat meer dan gewoonlijk na over mijn leven, waarna ik slechts kan concluderen: “Nee, dit loopt nog steeds niet lekker”.
Het lastige van het feit dat ik niet de gebaande levenspaden afloop (niet eens met opzet overigens, dingen lopen nu eenmaal zoals ze lopen) betekent dat ik gedwongen ben om alles zelf te bedenken. Dit lijkt leuk, maar is in mijn geval voornamelijk zeer vermoeiend, onzeker makend en onsuccesvol gebleken, want ondanks mijn “dwars door beton”-discipline, heb ik behalve een legalehuurwoninginAmsterdamCentrum (ja, da’s 1 woord) eigenlijk nog steeds geen klap bereikt in mijn leven. Natuurlijk weet ik ook wel dat de Volwassen Mijlpalen niet zaligmakend zijn, maar ik had toch graag op mijn bijna-40e (jawel, ik ben vorige week 39 geworden, dat dan weer wel!) in ieder geval een afgemaakte studie, een baan/~carrière~ en een huurwoning ergens-niet-onder-mijn-buurman-die-ik-haat willen hebben.
Een ander iets wat ik graag had gewild, was dat ik niet langer last zou hebben van dodelijk vermoeiend (al dan niet (semi-)professioneel) intermenselijk contact. De hoop hierop heb ik echter recentelijk laten varen. Blijkbaar is intermenselijk contact in mijn leven een perpetuum van gemekker over Hetzelfde Soort Sh*t (zoals laatst over lijmstiften en groene glitteronderbroeken – blogpost hierover volgt uiteraard), maar dan telkens met andere mensen. Leuk voer voor mijn “L’enfer, c’est les autres”-tag, dat dan weer wel.
Uiteraard zijn dit allemaal geen gigantische issues en moet ik ook niet al te hard zeiken, want ik lig niet ergens in een kartonnen doos onder een brug dood te vriezen. Wel merk ik dat naarmate ik ouder word, de kleine en middelgrote irritaties harder optellen, de rek af- en de moedeloosheid toeneemt. Zoals ik laatst in een email schreef: ik had niet verwacht op mijn 39e nog met dit soort interpersoonlijke moeizaamheden te moeten dealen, en als wel, dan goedbetaald en in een leuke woning in Oud Zuid met zo’n veranda.
Dat dat niet zo is en ook nooit zo zal zijn, drukt me weer eens keihard op het feit dat ik hardcore een afslag (of tig) gemist heb in mijn leven, en dat hoe hard ik ook mijn best (blijf) doe(n), ik dit niet meer rechtgebreid krijg. Nu weet ik dat natuurlijk al jaren en weet ik ook dat er niets anders op zit dan gewoon voortschuifelen “slow motion is better than no motion”-style, maar op “mijlpaalmomenten” komt het altijd weer even keihard binnen en dat doet pijn. Gaat wel weer over.
Slow motion is better than no motion, lijkt me een prima afsluiter van 2014 en tegelijkertijd een uitstekend motto voor 2015.
BeantwoordenVerwijderenEcht, al mijn levensmotto's komen uit de rap/hip hop tegenwoordig. :-D (zie ook "check yo self before you wreck yo self", ook zo'n geweldige)
VerwijderenMijlpaalmomenten en soosjul konstrukt gaan hand in hand, maar dat maakt het niet minder irritant. Zo zal ik vanavond zo van half twaalf tot half een jankend op de bank zitten vanwege mijn eigen kneuzigheid. Het is de tijd van het jaaaaaar - gil ik tegen mezelf. Korte dagen, weinig lol. Zo half februari zal het wel weer beter gaan (tenzij het sneeuwt). Maar slowmotion... ja, het is wel motion en je gaat vooruit, maar hoe ergerlijk kan het zijn om het te aanschouwen, zeker als het te lang duurt? Enfin, kort en goed: 2015, afsluitjaar. Gaat u gewoon doen. *vote of trust*
BeantwoordenVerwijderenZoals iemand-waarvan-ik-geen-idee-meer-heb-wie-het-was ooit zei "The fact that it's a social construct, doesn't mean it's not real"; je kunt er als mens verdomd veel last van hebben. Het is inderdaad heel erg de tijd van het jaar en dat stomme geknal helpt ook niet.
VerwijderenIk zat laatst in een vertraagde sprinter en toen bedacht ik dat dat inderdaad is hoe ik me voel: het gaat allemaal wel vooruit, maar uiterst traag en daar ben ik niet zo geschikt voor, voor de ~akksuptaasie~ van dat soort traagheid. Maar goed, 2015 wordt inderdaad het jaar waar ik, of doorstomend of doorsukkelend, eindelijk de hele rambam ga afsluiten. Dank u voor de vote of trust! :-)
Ik heb heel hardnekkig de negeermodus aan. Donker, hoezo? Eindejaarslijstjes, waar dan? Ik zit hier gewoon met mijn ass in een gay hostel in Berlijn Mumm's uit een kartonnen bekertje te drinken (nouja, gisteravond dan).
BeantwoordenVerwijderenWat betreft afslagen: u hebt ooit de afslag Briljant Bloggen genomen en daar ben ik erg blij mee. Verder applaus voor authentiek zijn, studeren op latere leeftijd (gefeliciteerd nog!) en uw algehele the-show-must-go-on-mentaliteit. Diepe buiging alvast voor 2015.
Een gay hostel in Berlijn klinkt als een uitstekende plek om hardnekkig in de negeermodus te zitten! :-D
VerwijderenGrappig, zowel dat bloggen als die studie zijn nou twee zaken waarvan ik denk "Dat had ik niet moeten doen!" :-D Aan de andere kant ben ik blij dat het u in ieder geval leut brengt (het bloggen) en had ik verder ook niet echt geweten wat ik dan met mijn tijd had moeten doen (de studie). Verder ben ik vandaag nog "niet authentiek" genoemd, wat maar weer bewijst dat de meningen verdeeld zijn, maar de show gaat inderdaad in 2015 nog keihard door. *stiefelt naar bed*
Ik ben nu 45 en heb - helaas - hetzelfde soort gezanik met mezelf, over mezelf en over wat ik nu eigenlijk voor nuttigs bijdraag en wat ik nu eigenlijk wil worden als ik me ooit volwassen voel. Nu schijnt er iets hormonaals mee te spelen, maar toch.
BeantwoordenVerwijderenVoor wat betreft de studie was mijn oplossing simpel: ik ben gestopt. Bevrijdend. En in plaats van een hysterisch schreeuwende stem 'je moet nog dit en dat en nu verzinnen ze weer wat anders' is er een bedeesd stemmetje dat 'ja maar wat ga je dan nu doehoehoen' stamelt. Can handle that one!
En nu dat 2015...
Mijn situatie heeft niet zozeer te maken met wat ik wil worden (dat weet ik) en/of mijn nuttigheid (ik heb al een nuttige baan gehad, verdient over het algemeen geen klap, nuttige banen), maar voornamelijk met de realisatie dat ik na tig jaar ploeteren en mijn best doen nog steeds of eigenlijk meer weer, op een punt gekomen ben dat ik een halve stap verwijderd ben van de rest van mijn leven in de bijstand hangen en dat hangt me een beetje de strot uit.
VerwijderenWant zelfontwikkeling en dat soort gein is best leuk allemaal, maar als de huur niet/moeizaam betaald kan worden, dan heb je daar geen barst aan. Zoals ik in mijn stuk over "Passie" al schreef: als geld geen issue was, zat ik met mijn ass in LA geen zak uit te voeren, en niet al 3 1/2 jaar te proberen een studie af te ronden in de hoop dat ik daarmee ooit een baan kan krijgen waarmee ik mezelf wél kan bedruipen.