Aangezien ik weer eens last heb van een "te veel te melden"-raaitursblok, een totaal random puntenlijstje:
- Om maar met de deur in huis te vallen: de meeste rouwkaarten zijn echt verpletterend, verpletterend afschuwelijk. Het is al erg genoeg dat iemand er niet meer is, zonder dat daar nog grauwe winterlandschappen, viezig bruine zeegezichten en/of pedante, "troostende" rotgedichtjes aan toegevoegd moeten worden: "De mooie herinneringen zullen jullie tot steun zijn..." Rot. Toch. Op! Denken aan mooie herinneringen maakt het alleen nog maar érger dat iemand er niet is, of werkt mijn emotie-eekhoorn anders dan die van andere mensen? Maar goed, rouwkaarten: een business waar nog veel in te ontwikkelen valt.
- Hét bewijs dat er in september ook leuke dingen gebeuren: mijn nichtje trouwde, op briljante wijze, (deels) aan zee, waar ik als extra extra bonus nog een heuse vuurtoren in actie zag. Malle Amsterdammer die ik ben, dacht ik uiteraard eerst dat het een zoeklicht was... als ik Meneer de Poes toch niet had...
- Twee weekends voornamelijk slapen en één fikse chiroprak-beurt later is de post-kaboemie hoofdpijn verdwenen en loop ik weer als een kieviet. Nou ja, zonder die vogelige nekbeweging dan.
- Er is weinig zo vrolijkmakend als een prachtige Brazilliaanse makeupartist die je begrijpt.
- Pogingen Les-Mioux te bewegen tot een filmbare bellenjacht zijn tot nu toe vruchteloos gebleken, maar we houden vol!
- Ik houd van Café Koosje! Ze zijn lief en kijken niet raar als ik daar met mijn dagboek wat rondhang en ze hebben fijne broodjes geitenkaas.
- Morgen ga ik met The Big Kahuna op expeditie naar de Woonbeurs, mocht u een katachtige kopjes zien geven aan de Marmoleum-stalen, dan eh... heeft u me gespot! ;-)
dinsdag 29 september 2009
dinsdag 15 september 2009
If all else fails... Poezenfilmpje!!!
De gevolgen van de letterlijke schudding nog voelend, kwam vandaag het nieuws dat mijn favoriete witjas waar ik al eerder over schreef, afgelopen zaterdag het Grote Lood gelegd heeft. Me voelend als een envelop zonder adres, besloot ik maar een poezenfilmpje te monteren:
woensdag 9 september 2009
Yup, 't is weer september!
Zoals u weet is September, eufemistisch gesteld, niet mijn favoriete maand. Hoewel ik heus wel weet dat het suspicious learning is en dat ik zelfs 1997 (wat een heel jaar aan septembers was) (ternauwernood) overleefd heb en me dus niet moet aanstellen, ben ik toch altijd wat nerveus zodra de maand begint, u kent dat wel, dat Zwaard van Damocles-gevoel.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dan ook niet heel erg verbaasd was toen afgelopen zaterdag de auto waar The Big Kahuna en ik in zaten van achteren aangereden werd, wat een total losse auto, een flinke bult op het hoofd van The Big Kahuna en voor mij een lichte hersenschudding (shaken squirrel syndrome?) tot gevolg had. Ik ben er nog niet uit of mijn bizarre koelbloedigheid in extreme situaties ("Mam, kun je even remmen?") een gevalletje stoer, een gevalletje fatalistisch of een gevalletje PTSS is, maar gelukkig hebben we alles prettig kunnen afronden met de, uiteraard zéér geschrokken, op-ons-botsende partij.
Deze hersenschudding is gelukkig een heel stuk lichter dan de hersenschudding die ik in januari 2003 (Noot aan zelf: Zie? Niet in september!) opliep, maar ik doe de komende tijd toch rustiger aan, voor de zekerheid.
Overigens is er ook vrolijkheid te melden: The Big Kahuna is vandaag maar liefst 62 jaar geworden! En om dat te vieren een heus nummer over september! Schudden! *au!*
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dan ook niet heel erg verbaasd was toen afgelopen zaterdag de auto waar The Big Kahuna en ik in zaten van achteren aangereden werd, wat een total losse auto, een flinke bult op het hoofd van The Big Kahuna en voor mij een lichte hersenschudding (shaken squirrel syndrome?) tot gevolg had. Ik ben er nog niet uit of mijn bizarre koelbloedigheid in extreme situaties ("Mam, kun je even remmen?") een gevalletje stoer, een gevalletje fatalistisch of een gevalletje PTSS is, maar gelukkig hebben we alles prettig kunnen afronden met de, uiteraard zéér geschrokken, op-ons-botsende partij.
Deze hersenschudding is gelukkig een heel stuk lichter dan de hersenschudding die ik in januari 2003 (Noot aan zelf: Zie? Niet in september!) opliep, maar ik doe de komende tijd toch rustiger aan, voor de zekerheid.
Overigens is er ook vrolijkheid te melden: The Big Kahuna is vandaag maar liefst 62 jaar geworden! En om dat te vieren een heus nummer over september! Schudden! *au!*
zaterdag 5 september 2009
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 25 t/m 28
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Deel 16 t/m 20 staan hier.
Deel 21 t/m 24 staan hier.
Vrijdag 21 augustus 2009
Zowel The Big Kahuna als ik waren nog nooit op de wereldberoemde begraafplaats Père Lachaise geweest, dus die hadden we voor de vrijdagochtend op het programma gezet. Aldaar heb ik me scheelgefotografeerd (morbide, ik?) aan briljante "huisjes", een aantal van die foto's staan hier. De begraafplaats is dusdanig gigantisch en op bepaalde stukken zo oud dat ik soms even vergat waar ik precies was: "Hmm, een beetje een doods hoekje hier!" merkte ik geheel onschuldig op, wat uiteraard tot grote hilariteit bij The Big Kahuna leidde. Ook zag ik hier zowaar een zwarte kat (eerste kat die week!), maar die had het druk helaas.
Na een fijne lunch bij een brasserie waarvan de naam me even ontschoten is, gingen we naar Montmartre, alwaar we volgens The Big Kahuna de funiculaire gingen nemen. Elke keer dat zij het woord "funiculaire" zei, zong ik vol enthousiasme "Funiculi, funiculaaa!", maar ik had geen idee wat het was tot ik het ding zag: het is een telelift! Ik weet nu hoe de gele dossiermappen op mijn werk zich voelen... Dat "Funiculi, Funicula" ook over een telelift/kabelbaan gaat, is iets wat ik net pas geleerd heb door het lezen van de wiki-link die ik net postte. Hilarisch! Boven aangekomen klommen we nog een stukje omhoog naar het Place du Tertre en voilà: een meute! Amélie, bedankt! Nu heb ik een milde schurfthekel aan meutes, thuis mijd ik de wat meute-gevoeligere gebieden als de pest en hier zat ik er helaas middenin. We vluchtten snel de hoek om en daar, waar plots niemand meer was, was de Dalí expo. Ik ben al jaren zeer geïntrigeerd door Dalí: hij was een mens van veel obsessies en fobieën en daar kan ik me wel iets bij voorstellen (understatement van de eeuw). Het realiseer/besef-moment dat de ladekasten in mijn eekhoornboom eigenlijk direct afkomstig zijn uit het werk van Dalí en dus weinig origineel zijn was even "ai!"; aan de andere kant bestaat er niet voor niets een avatar die zegt: "Nothing of me is original – I’m the combined effort of everybody I’ve ever known".
Uiteraard heb ik bij de museumwinkel een boek gekocht met daarin de sculpturen van Dali, helaas hadden ze geen boek met de "Alice in Wonderland"-serie die hij gemaakt heeft, daar moet ik nog eens achteraan. Vervolgens liepen we via de andere kant de berg weer af: hier was geen hond. Wel katten: eerst een getekende en toen een heuse echte! Eenmaal onder aan de berg kwamen we bij Place Pigalle, een (mij in ieder geval) weinig vrolijkmakende omgeving die nog het meest aan de Wallen doet denken. Gelukkig hadden we een doel: California bass! Via een kleine omweg langs California guitars vonden we de winkel, waar ik haar (deze is duidelijk een meisje!) meteen zag hangen: mijn hartjesbas! Uiteraard hebben we (The Big Kahuna is een ster in flageolets!) even getest en perfect bevonden. De últradroge verkoper (hilarisch!) ging op zoek naar de reistas en nog geen kwartier later liep ik huppelend over straat met mijn paarse bas-tas. Na een kort bezoekje aan de trouwdivisie van Tati (beslaat een heel blok!) zijn we rustig naar het hostel gereisd, waar we onze koffers ingepakt hebben, zodat we de volgende dag chill (met een taxi deze keer) naar het station konden.
En hiermee zijn we aan het einde gekomen van het grote Parijsverslag in 28 delen, rest mij nog u te wijzen op het feit dat hier de foto's van Parijs te vinden zijn en hier de fotoserie "ShopPoes - Parijs editie". Hartelijk dank voor het lezen van LogPoes en tot het volgende ellenlange reisverslag! :-)
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Deel 16 t/m 20 staan hier.
Deel 21 t/m 24 staan hier.
Vrijdag 21 augustus 2009
Zowel The Big Kahuna als ik waren nog nooit op de wereldberoemde begraafplaats Père Lachaise geweest, dus die hadden we voor de vrijdagochtend op het programma gezet. Aldaar heb ik me scheelgefotografeerd (morbide, ik?) aan briljante "huisjes", een aantal van die foto's staan hier. De begraafplaats is dusdanig gigantisch en op bepaalde stukken zo oud dat ik soms even vergat waar ik precies was: "Hmm, een beetje een doods hoekje hier!" merkte ik geheel onschuldig op, wat uiteraard tot grote hilariteit bij The Big Kahuna leidde. Ook zag ik hier zowaar een zwarte kat (eerste kat die week!), maar die had het druk helaas.
Na een fijne lunch bij een brasserie waarvan de naam me even ontschoten is, gingen we naar Montmartre, alwaar we volgens The Big Kahuna de funiculaire gingen nemen. Elke keer dat zij het woord "funiculaire" zei, zong ik vol enthousiasme "Funiculi, funiculaaa!", maar ik had geen idee wat het was tot ik het ding zag: het is een telelift! Ik weet nu hoe de gele dossiermappen op mijn werk zich voelen... Dat "Funiculi, Funicula" ook over een telelift/kabelbaan gaat, is iets wat ik net pas geleerd heb door het lezen van de wiki-link die ik net postte. Hilarisch! Boven aangekomen klommen we nog een stukje omhoog naar het Place du Tertre en voilà: een meute! Amélie, bedankt! Nu heb ik een milde schurfthekel aan meutes, thuis mijd ik de wat meute-gevoeligere gebieden als de pest en hier zat ik er helaas middenin. We vluchtten snel de hoek om en daar, waar plots niemand meer was, was de Dalí expo. Ik ben al jaren zeer geïntrigeerd door Dalí: hij was een mens van veel obsessies en fobieën en daar kan ik me wel iets bij voorstellen (understatement van de eeuw). Het realiseer/besef-moment dat de ladekasten in mijn eekhoornboom eigenlijk direct afkomstig zijn uit het werk van Dalí en dus weinig origineel zijn was even "ai!"; aan de andere kant bestaat er niet voor niets een avatar die zegt: "Nothing of me is original – I’m the combined effort of everybody I’ve ever known".
Uiteraard heb ik bij de museumwinkel een boek gekocht met daarin de sculpturen van Dali, helaas hadden ze geen boek met de "Alice in Wonderland"-serie die hij gemaakt heeft, daar moet ik nog eens achteraan. Vervolgens liepen we via de andere kant de berg weer af: hier was geen hond. Wel katten: eerst een getekende en toen een heuse echte! Eenmaal onder aan de berg kwamen we bij Place Pigalle, een (mij in ieder geval) weinig vrolijkmakende omgeving die nog het meest aan de Wallen doet denken. Gelukkig hadden we een doel: California bass! Via een kleine omweg langs California guitars vonden we de winkel, waar ik haar (deze is duidelijk een meisje!) meteen zag hangen: mijn hartjesbas! Uiteraard hebben we (The Big Kahuna is een ster in flageolets!) even getest en perfect bevonden. De últradroge verkoper (hilarisch!) ging op zoek naar de reistas en nog geen kwartier later liep ik huppelend over straat met mijn paarse bas-tas. Na een kort bezoekje aan de trouwdivisie van Tati (beslaat een heel blok!) zijn we rustig naar het hostel gereisd, waar we onze koffers ingepakt hebben, zodat we de volgende dag chill (met een taxi deze keer) naar het station konden.
En hiermee zijn we aan het einde gekomen van het grote Parijsverslag in 28 delen, rest mij nog u te wijzen op het feit dat hier de foto's van Parijs te vinden zijn en hier de fotoserie "ShopPoes - Parijs editie". Hartelijk dank voor het lezen van LogPoes en tot het volgende ellenlange reisverslag! :-)
vrijdag 4 september 2009
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 21 t/m 24
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Deel 16 t/m 20 staan hier.
Donderdag 20 augustus 2009
Bij het naar buiten gaan merkten we het meteen: het was significant koeler dan de dag ervoor. Gelukkig maar, want nog zo'n dag had ik fysiek waarschijnlijk niet meer getrokken en op een bezoekje aan een Frans ziekenhuis zat ik niet echt te wachten: die steken namelijjk allemaal naalden in je en houden je twee weken... brr! Maar goed, het was dus een boel koeler en we gingen naar het Picasso museum. Dit was een van de laatste dagen dat het museum open was, het gaat namelijk langere tijd dicht in verband met een verbouwing. Ik vond het hoogst interessant om te zien dat hij diverse stijlen en thema's door elkaar gebruikte en niet in fases werkte, zoals veel andere kunstenaars. Het was een redelijk klein museum dat een goed overzicht gaf van zijn werk en evolutie als persoon en kunstenaar.
Na in zo'n 2 uur het hele museum gezien te hebben en een Orangina gedronken te hebben, liepen we via Le Marais (Het. Is. Daar. Leuk!) weer naar Melodies Graphiques, om te zien of ze nu wel open waren. En dat waren ze! Uiteraard móesten er diverse spullies aangeschaft worden, hier en daar, ziet u wat ik allemaal gekocht heb. Vervolgens gingen we weer op pad naar de Notre Dame en de Sainte Chapelle, die allebei zeer de moeite waard waren. Tijdens mijn vorige bezoek had ik in de Notre Dame een groot engelenbeeld (geobsedeerd, ik?) gezien waar ik helaas toen geen foto van gemaakt heb. Sinds die tijd hebben de ze echter de hele inrichting hershuffeld, waardoor ik de grote engel niet heb gevonden. Na mijn Nijnsky-avontuur twijfel ik een beetje of ik hem niet gedroomd heb, maar The Big Kahuna herinnert zich ook een grote Michaël, dus de kans dat hij ergens in een opslagruimte staat is groot. Bij het altaar (waar je niet bij mag) overigens stonden wél twee grote aartsengelen, dus aan mijn engel-behoefte is voldaan.
Na de Notre Dame liepen we naar de Sainte Chapelle. Deze bevindt zich op het terrein van de rechtbank, wat betekent dat je uitgebreid gescand wordt voordat je naar binnen mag. Ik was daar getuige van een hilarische conversatie tussen twee politieagenten:
Agent 1, verbaasd: "Zag je die gozer net, met dat t-shirt?
Agent 2, hoofdschuddend: "Ja! Ik heb geen idee wat iemand bezielt om met een t-shirt waar "assasin" op staat het Paleis van Justitie binnen te willen komen!"
Kortom: ik wist dat ik er goed aan had gedaan om mijn hoodie met "New Jersey murder scene" thuis te laten! ;-) De Sainte Chapelle omschrijven doet haar geen recht, ik raad iedereen aan er langs te gaan als u in de buurt bent, zeer de moeite waard.
Hierna zijn we via een korte stop op de bloemenmarkt bij halte Cité op pad gegaan naar La Droguerie, een waar walhalla voor de creabea, waar ik dit geweldige lint kocht. Toen we daarna richting winkelcentrum Forum Les Halles liepen, begon het spontaan te regenen! Op een drafje zijn we het winkelcentrum ingevlucht op zoek naar de FNAC, want FNAC rules! Aldaar heb ik voor het eerst in 100 jaar cd's gekocht: twee ken ik uit mijn hoofd van voor naar achter en door elkaar, 1 klonk in de winkel en was fijn atmosferisch, 1 puur om de titel gekocht. Dat er een kat op de cover stond heb ik niet eens bewust geregistreerd. Toen was het tijd om naar het Novotel te gaan, waar ik kennismaakte met de collega's en de uitgever van The Big Kahuna en bovendien deze bijzondere wasbak kiekte. Na met de hele club uiterst gezellig uit eten te zijn geweest (waar we te horen kregen dat het de dag ervoor (woensdag) maar liefst 39,5 graad was geweest!) bij Au chien qui fume , namen we een zeer late metro terug naar het hostel. De metro was op dat tijdstip heerlijk rustig en ook de buurt waarin het hostel zich bevond was nog steeds prima in orde, altijd goed om te weten. Na het ondertussen gebruikelijke actieplanoverleg gingen we rijkelijk, ríjkelijk laat slapen.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Deel 16 t/m 20 staan hier.
Donderdag 20 augustus 2009
Bij het naar buiten gaan merkten we het meteen: het was significant koeler dan de dag ervoor. Gelukkig maar, want nog zo'n dag had ik fysiek waarschijnlijk niet meer getrokken en op een bezoekje aan een Frans ziekenhuis zat ik niet echt te wachten: die steken namelijjk allemaal naalden in je en houden je twee weken... brr! Maar goed, het was dus een boel koeler en we gingen naar het Picasso museum. Dit was een van de laatste dagen dat het museum open was, het gaat namelijk langere tijd dicht in verband met een verbouwing. Ik vond het hoogst interessant om te zien dat hij diverse stijlen en thema's door elkaar gebruikte en niet in fases werkte, zoals veel andere kunstenaars. Het was een redelijk klein museum dat een goed overzicht gaf van zijn werk en evolutie als persoon en kunstenaar.
Na in zo'n 2 uur het hele museum gezien te hebben en een Orangina gedronken te hebben, liepen we via Le Marais (Het. Is. Daar. Leuk!) weer naar Melodies Graphiques, om te zien of ze nu wel open waren. En dat waren ze! Uiteraard móesten er diverse spullies aangeschaft worden, hier en daar, ziet u wat ik allemaal gekocht heb. Vervolgens gingen we weer op pad naar de Notre Dame en de Sainte Chapelle, die allebei zeer de moeite waard waren. Tijdens mijn vorige bezoek had ik in de Notre Dame een groot engelenbeeld (geobsedeerd, ik?) gezien waar ik helaas toen geen foto van gemaakt heb. Sinds die tijd hebben de ze echter de hele inrichting hershuffeld, waardoor ik de grote engel niet heb gevonden. Na mijn Nijnsky-avontuur twijfel ik een beetje of ik hem niet gedroomd heb, maar The Big Kahuna herinnert zich ook een grote Michaël, dus de kans dat hij ergens in een opslagruimte staat is groot. Bij het altaar (waar je niet bij mag) overigens stonden wél twee grote aartsengelen, dus aan mijn engel-behoefte is voldaan.
Na de Notre Dame liepen we naar de Sainte Chapelle. Deze bevindt zich op het terrein van de rechtbank, wat betekent dat je uitgebreid gescand wordt voordat je naar binnen mag. Ik was daar getuige van een hilarische conversatie tussen twee politieagenten:
Agent 1, verbaasd: "Zag je die gozer net, met dat t-shirt?
Agent 2, hoofdschuddend: "Ja! Ik heb geen idee wat iemand bezielt om met een t-shirt waar "assasin" op staat het Paleis van Justitie binnen te willen komen!"
Kortom: ik wist dat ik er goed aan had gedaan om mijn hoodie met "New Jersey murder scene" thuis te laten! ;-) De Sainte Chapelle omschrijven doet haar geen recht, ik raad iedereen aan er langs te gaan als u in de buurt bent, zeer de moeite waard.
Hierna zijn we via een korte stop op de bloemenmarkt bij halte Cité op pad gegaan naar La Droguerie, een waar walhalla voor de creabea, waar ik dit geweldige lint kocht. Toen we daarna richting winkelcentrum Forum Les Halles liepen, begon het spontaan te regenen! Op een drafje zijn we het winkelcentrum ingevlucht op zoek naar de FNAC, want FNAC rules! Aldaar heb ik voor het eerst in 100 jaar cd's gekocht: twee ken ik uit mijn hoofd van voor naar achter en door elkaar, 1 klonk in de winkel en was fijn atmosferisch, 1 puur om de titel gekocht. Dat er een kat op de cover stond heb ik niet eens bewust geregistreerd. Toen was het tijd om naar het Novotel te gaan, waar ik kennismaakte met de collega's en de uitgever van The Big Kahuna en bovendien deze bijzondere wasbak kiekte. Na met de hele club uiterst gezellig uit eten te zijn geweest (waar we te horen kregen dat het de dag ervoor (woensdag) maar liefst 39,5 graad was geweest!) bij Au chien qui fume , namen we een zeer late metro terug naar het hostel. De metro was op dat tijdstip heerlijk rustig en ook de buurt waarin het hostel zich bevond was nog steeds prima in orde, altijd goed om te weten. Na het ondertussen gebruikelijke actieplanoverleg gingen we rijkelijk, ríjkelijk laat slapen.
donderdag 3 september 2009
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 16 t/m 20
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Woensdag 19 augustus 2009
Waar het de vorige dagen al behoorlijk warm was geweest, was het woensdag echt ondraaglijk heet. Het principe "zweten om niks" kreeg een hele nieuwe betekenis: stilzittend in de metro liep het zweet me over de rug. Echt, ik heb in Zweden in sauna's gezeten waar het koeler was...
In een iets langzamer tempo dan de dagen ervoor gingen we op pad naar de Jardin des Plantes. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er iets heel anders bij voorgesteld had, en was er dan ook op het eerste gezicht niet kapot van. Op het tweede gezicht echter was het een lekker hangpark, vergelijkbaar met het Vondelpark, hoewel daar wat meer water is. Wat me opviel was dat er zelfs met deze hitte (het was in ieder geval 34 graden of zelfs heter) mensen aan het hardlopen waren in een tempo alsof ze door een kudde sikkeneurige tijgers achternagezeten werden. Verslaafd ok, maar er zijn grenzen dacht ik zo, maar blijkbaar niet voor hardlopers!
Behalve een botanische kas (die in verbouwing was), herbergde het park een aantal musea, waaronder het muséum national d'histoire naturelle, waar ze een enorme collectie fris gerestaureerde Hele Oude Opgezette Dieren hadden. Dientengevolge was het in het museum heerlijk koel en donker. Mocht u er ooit komen, let dan op de grote olifant. Ooit bewoner van het blijkbaar naast het park gelegen dierentuintje, is hij na zijn (natuurlijke!) dood met liefde opgezet. Het is grappig om te zien dat er zelfs in de taxidermie trends zijn: vroeger werden dieren in de meest malle posities opgezet, die ze in de natuur nooit zouden aannemen. Ik denk dat dat deels voortkwam uit een "ik heb een tijger, die moet woest kijken"-logica, maar ook deels omdat de mensen die die dieren prepareerden vaak geen idee hadden hoe zo'n beest zich van nature gedroeg. Je ziet dat "nieuwere" dieren in natuurlijkere poses opgezet zijn en tegenwoordig wordt er echt goed op details gelet, zo had de grote olifant nog al zijn plooitjes.
Toen we weer naar buiten gingen, moesten we direct even op een muurtje zitten, want die overgang was natuurlijk enorm. Vervolgens zijn we in een soort slakkengang (ik vooral) op weg gegaan naar twee papierwinkels die ik in het boekje Paris made by hand van Pia Bijkerk had zien staan. Uiteraard kwamen we onderweg nog een ander geweldig leuk papierwinkeltje tegen (aankopen staan hier) en na besloten te hebben dat áls ik in Parijs ga wonen het op het het Ile St. Louis is, vonden we de Rue du Pont Louis-Philippe, waar tegenover elkaar zich Papier + en Melodies Graphiques bevonden. Die laatste was helaas gesloten, maar bij Papier + verkochten ze de metallic potloden van Lyra (in Nederland zijn een aantal Lyra-potloden te koop bij Dille & Kamille) en die moesten natuurlijk mee. Parallel aan de Rue du Pont Louis-Philippe loopt een straatje dat omhoog loopt (Rue des Barres), waar ik een bord met een theeketel zag. Yay! Een theehuisje! Daar moest uiteraard even gepauseerd worden.
Vanaf het terrasje hadden we zicht op de Église Saint-Gervais-Saint-Protais de Paris, wat ons op het idee bracht er ook even binnen te gaan kijken. Het was leuk om eens in een kerk te zijn die nog steeds in gebruik is, dat voelt duidelijk anders dan een kerk die voornamelijk (of alleen maar) museum is. Daarna op weg naar Notre Dame: tegen de tijd dat we daar aankwamen was het zo achterlijk heet dat ik letterlijk bijna van mijn stokje ging. Gelukkig herken ik de voorstadia, dus zodra ik het gigantische standbeeld van paard met ruiter vaag begon te zien en stemmen begonnen te klinken alsof ik me onder water bevond, wist ik dat het tijd was om de missie "Bezoek de Notre Dame" af te breken. Na een sloot water te hebben gedronken zijn we weer naar Le Puits de Légumes gegaan, waar we net als de avond ervoor heerlijk gegeten hebben. Daarna weer richting hostel, waar we bij de buurtsuper weer een aantal flessen water hebben ingeslagen voor de nacht en de volgende dag.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Woensdag 19 augustus 2009
Waar het de vorige dagen al behoorlijk warm was geweest, was het woensdag echt ondraaglijk heet. Het principe "zweten om niks" kreeg een hele nieuwe betekenis: stilzittend in de metro liep het zweet me over de rug. Echt, ik heb in Zweden in sauna's gezeten waar het koeler was...
In een iets langzamer tempo dan de dagen ervoor gingen we op pad naar de Jardin des Plantes. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er iets heel anders bij voorgesteld had, en was er dan ook op het eerste gezicht niet kapot van. Op het tweede gezicht echter was het een lekker hangpark, vergelijkbaar met het Vondelpark, hoewel daar wat meer water is. Wat me opviel was dat er zelfs met deze hitte (het was in ieder geval 34 graden of zelfs heter) mensen aan het hardlopen waren in een tempo alsof ze door een kudde sikkeneurige tijgers achternagezeten werden. Verslaafd ok, maar er zijn grenzen dacht ik zo, maar blijkbaar niet voor hardlopers!
Behalve een botanische kas (die in verbouwing was), herbergde het park een aantal musea, waaronder het muséum national d'histoire naturelle, waar ze een enorme collectie fris gerestaureerde Hele Oude Opgezette Dieren hadden. Dientengevolge was het in het museum heerlijk koel en donker. Mocht u er ooit komen, let dan op de grote olifant. Ooit bewoner van het blijkbaar naast het park gelegen dierentuintje, is hij na zijn (natuurlijke!) dood met liefde opgezet. Het is grappig om te zien dat er zelfs in de taxidermie trends zijn: vroeger werden dieren in de meest malle posities opgezet, die ze in de natuur nooit zouden aannemen. Ik denk dat dat deels voortkwam uit een "ik heb een tijger, die moet woest kijken"-logica, maar ook deels omdat de mensen die die dieren prepareerden vaak geen idee hadden hoe zo'n beest zich van nature gedroeg. Je ziet dat "nieuwere" dieren in natuurlijkere poses opgezet zijn en tegenwoordig wordt er echt goed op details gelet, zo had de grote olifant nog al zijn plooitjes.
Toen we weer naar buiten gingen, moesten we direct even op een muurtje zitten, want die overgang was natuurlijk enorm. Vervolgens zijn we in een soort slakkengang (ik vooral) op weg gegaan naar twee papierwinkels die ik in het boekje Paris made by hand van Pia Bijkerk had zien staan. Uiteraard kwamen we onderweg nog een ander geweldig leuk papierwinkeltje tegen (aankopen staan hier) en na besloten te hebben dat áls ik in Parijs ga wonen het op het het Ile St. Louis is, vonden we de Rue du Pont Louis-Philippe, waar tegenover elkaar zich Papier + en Melodies Graphiques bevonden. Die laatste was helaas gesloten, maar bij Papier + verkochten ze de metallic potloden van Lyra (in Nederland zijn een aantal Lyra-potloden te koop bij Dille & Kamille) en die moesten natuurlijk mee. Parallel aan de Rue du Pont Louis-Philippe loopt een straatje dat omhoog loopt (Rue des Barres), waar ik een bord met een theeketel zag. Yay! Een theehuisje! Daar moest uiteraard even gepauseerd worden.
Vanaf het terrasje hadden we zicht op de Église Saint-Gervais-Saint-Protais de Paris, wat ons op het idee bracht er ook even binnen te gaan kijken. Het was leuk om eens in een kerk te zijn die nog steeds in gebruik is, dat voelt duidelijk anders dan een kerk die voornamelijk (of alleen maar) museum is. Daarna op weg naar Notre Dame: tegen de tijd dat we daar aankwamen was het zo achterlijk heet dat ik letterlijk bijna van mijn stokje ging. Gelukkig herken ik de voorstadia, dus zodra ik het gigantische standbeeld van paard met ruiter vaag begon te zien en stemmen begonnen te klinken alsof ik me onder water bevond, wist ik dat het tijd was om de missie "Bezoek de Notre Dame" af te breken. Na een sloot water te hebben gedronken zijn we weer naar Le Puits de Légumes gegaan, waar we net als de avond ervoor heerlijk gegeten hebben. Daarna weer richting hostel, waar we bij de buurtsuper weer een aantal flessen water hebben ingeslagen voor de nacht en de volgende dag.
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 10 t/m 15
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Dinsdag 18 augustus 2009
Van tevoren hadden we via het internet combikaarten besteld voor Rodin/d'Orsay voor deze dag, dus daar gingen we dan ook heen! Die combikaarten bleken overigens een goede zet: je hoeft niet meer in de rij voor de kassa te staan en bespaart zo minstens een uur. In het Rodin-museum was ik ooit al eens eerder geweest, de bovenverdieping was toen echter afgesloten wegens "vakantie". Lees: de uiterst sikkeneurige cassière had geen zin om mensen toe te laten. Frankrijk Oude Stijl, u kent het wel. In Frankrijk Nieuwe Stijl echter is museumpersoneel supersympathiek en zijn alle gedeeltes van het museum gewoon te bezoeken, inclusief de tuin. Vol enthousiasme ging ik op zoek naar een, ooit in een boek ontdekt, beeld van balletdanser Nijinsky. Ik was dan ook mild teleurgesteld toen ik nergens een enorme faun ter grootte van de Lacoongroep kon vinden. Gelukkig bracht de tentoonstellingscatalogus uitkomst: het in mijn hoofd enorme beeld bleek een schattig dingetje van maar liefst 19 cm te zijn! Na het uitgebreid bewonderd te hebben zijn we nog even in de tuin gaan wandelen en hebben we even op een bankje gezeten.
Na deze korte onderbreking togen we met frisse (nou ja, zweterige) moed naar het Musée d'Orsay. Ook daar konden we met ons combikaartje vrijwel direct doorlopen. Het Musée d'Orsay is een gigantisch museum, gevestigd in een voormalig station. Om het een beetje overzichtelijk te houden, zijn er diverse mini-tentoonstellingen binnen het museum, per periode of per thema. Zo was er een tentoonstelling over schaduwtheater Le Chat Noir (helaas niet goed te fotograferen) en over Art Nouveau meubels (diverse foto's hier te vinden).
Daarnaast hebben ze Heel Veel Beelden: grote beelden, kleine beelden, zwarte beelden, witte beelden, figuratieve beelden, abstracte beelden, kortom: beelden. Het mooiste beeld vond ik een groot beeld van Aartsengel Michael, die eruitzag zoals hij eruit hoort te zien: als een soldaat, een stoere strijder waarvan je gelooft dat hij je kan komen redden. Ik had het er met The Big Kahuna nog over, dat het heel opvallend is dat na de middeleeuwen de aartsengelen langzaam maar zeker uit de kunst verdwenen zijn. Áls je al engelen ziet, zijn het dikkige baby’s, de zogenaamde putti’s. Ik ga nog eens uitzoeken of onze theorie, dat de verdwijning van de aartsengelen iets te maken heeft met (een eventuele toenadering tot) het protestantisme, klopt.
Na al deze cultuur was het tijd om weer eens wat te shoppen: allereerst stond de Poolse boekhandel aan de Boulevard St. Germain op het programma. The Big Kahuna (die Pools spreekt en vertaalt) was op zoek naar een goed Pools/Frans – Frans/Pools woordenboek en vond er zowaar twee. Daarna gingen we, via een kleine omweg langs het postkantoor voor postzegels en een tas, naar Sephora op jacht naar spullies die ze hier niet hebben.
Helemaal sufgeshopt gingen we op zoek naar een vegetarisch restaurant, dat we de avond ervoor op het internet hadden opgezocht. Er was me namelijk in de twee dagen dat ik hier nu rondliep iets duidelijk geworden: ik eet geen dode dieren en in Frankrijk eten ze bijna alleen maar dode dieren. Dat schiet niet op. Na een flinke klim en een evenzo flinke afdaling kwamen we licht amechtig (het was ten slotte zo’n 28 graden) aan bij “Le puits de Légumes”. In dit restaurant, grappig genoeg gerund door een Oekraïense moeder en dochter, voelde ik me begrepen: biologisch eten, 99% vegetarisch (voor de liefhebbers hebben ze wel verantwoorde vis) en lekker!
Na het eten togen we weer richting hostel, waar we een planning maakten voor de volgende dag en rijkelijk laat gingen slapen.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Dinsdag 18 augustus 2009
Van tevoren hadden we via het internet combikaarten besteld voor Rodin/d'Orsay voor deze dag, dus daar gingen we dan ook heen! Die combikaarten bleken overigens een goede zet: je hoeft niet meer in de rij voor de kassa te staan en bespaart zo minstens een uur. In het Rodin-museum was ik ooit al eens eerder geweest, de bovenverdieping was toen echter afgesloten wegens "vakantie". Lees: de uiterst sikkeneurige cassière had geen zin om mensen toe te laten. Frankrijk Oude Stijl, u kent het wel. In Frankrijk Nieuwe Stijl echter is museumpersoneel supersympathiek en zijn alle gedeeltes van het museum gewoon te bezoeken, inclusief de tuin. Vol enthousiasme ging ik op zoek naar een, ooit in een boek ontdekt, beeld van balletdanser Nijinsky. Ik was dan ook mild teleurgesteld toen ik nergens een enorme faun ter grootte van de Lacoongroep kon vinden. Gelukkig bracht de tentoonstellingscatalogus uitkomst: het in mijn hoofd enorme beeld bleek een schattig dingetje van maar liefst 19 cm te zijn! Na het uitgebreid bewonderd te hebben zijn we nog even in de tuin gaan wandelen en hebben we even op een bankje gezeten.
Na deze korte onderbreking togen we met frisse (nou ja, zweterige) moed naar het Musée d'Orsay. Ook daar konden we met ons combikaartje vrijwel direct doorlopen. Het Musée d'Orsay is een gigantisch museum, gevestigd in een voormalig station. Om het een beetje overzichtelijk te houden, zijn er diverse mini-tentoonstellingen binnen het museum, per periode of per thema. Zo was er een tentoonstelling over schaduwtheater Le Chat Noir (helaas niet goed te fotograferen) en over Art Nouveau meubels (diverse foto's hier te vinden).
Daarnaast hebben ze Heel Veel Beelden: grote beelden, kleine beelden, zwarte beelden, witte beelden, figuratieve beelden, abstracte beelden, kortom: beelden. Het mooiste beeld vond ik een groot beeld van Aartsengel Michael, die eruitzag zoals hij eruit hoort te zien: als een soldaat, een stoere strijder waarvan je gelooft dat hij je kan komen redden. Ik had het er met The Big Kahuna nog over, dat het heel opvallend is dat na de middeleeuwen de aartsengelen langzaam maar zeker uit de kunst verdwenen zijn. Áls je al engelen ziet, zijn het dikkige baby’s, de zogenaamde putti’s. Ik ga nog eens uitzoeken of onze theorie, dat de verdwijning van de aartsengelen iets te maken heeft met (een eventuele toenadering tot) het protestantisme, klopt.
Na al deze cultuur was het tijd om weer eens wat te shoppen: allereerst stond de Poolse boekhandel aan de Boulevard St. Germain op het programma. The Big Kahuna (die Pools spreekt en vertaalt) was op zoek naar een goed Pools/Frans – Frans/Pools woordenboek en vond er zowaar twee. Daarna gingen we, via een kleine omweg langs het postkantoor voor postzegels en een tas, naar Sephora op jacht naar spullies die ze hier niet hebben.
Helemaal sufgeshopt gingen we op zoek naar een vegetarisch restaurant, dat we de avond ervoor op het internet hadden opgezocht. Er was me namelijk in de twee dagen dat ik hier nu rondliep iets duidelijk geworden: ik eet geen dode dieren en in Frankrijk eten ze bijna alleen maar dode dieren. Dat schiet niet op. Na een flinke klim en een evenzo flinke afdaling kwamen we licht amechtig (het was ten slotte zo’n 28 graden) aan bij “Le puits de Légumes”. In dit restaurant, grappig genoeg gerund door een Oekraïense moeder en dochter, voelde ik me begrepen: biologisch eten, 99% vegetarisch (voor de liefhebbers hebben ze wel verantwoorde vis) en lekker!
Na het eten togen we weer richting hostel, waar we een planning maakten voor de volgende dag en rijkelijk laat gingen slapen.
dinsdag 1 september 2009
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 6 t/m 9
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Maandag 17 augustus 2009
Maandagochtend na het ontbijt (dat overigens inclusief is) gingen we met de metro op pad naar onze eerste bestemming: het architectuurmuseum "Cité de l'Architecture et du Patrimoine". Dit bevindt zich bij halte Trocadero, in de buurt van de Eiffeltoren. Om een beetje vlotjes van A naar B te komen, hebben we elke avond onze route uitgestippeld op de metrokaart die zich in mijn Moleskine Parijs bevond. Moleskine Parijs is overigens briljant: het is een onopvallend zwart boekje met naast notitieruimte ook een redelijk uitgebreide plattegrond en dus die metrokaart. Je kunt als je de weg bent stiekem in je boekje spieken zonder dat de rest van de wereld doorheeft dat je een supertoerist bent en de weg niet kan vinden.
In het museum was een groot aantal maquettes (waarvan er hier een aantal te zien zijn), boeken en afgietsels te zien die een overzicht gaven van de bouwkunst in vroeger, huidig en toekomstig Frankrijk. Ook was er aandacht voor de toekomstplannen voor groot Parijs. Men wil vooral meer groen in de stad, en het is erg interessant om te zien hoe ze dat concreet willen gaan bereiken. Op de bovenverdieping (waar je dan weer niet mag fotograferen) zijn er maquettes te zien van woningen en woningbouwprojecten in Frankrijk en daarbuiten. De museumwinkel verkocht diverse prachtige boeken, die ik helaas allemaal niet gekocht heb wegens groot en zwaar.
Na een korte lunchstop in het parkje onder het museum liepen we naar de Eiffeltoren. Er stond een lange rij, gelukkig in de schaduw, dus we sloten aan en schuifelden stapje voor stapje richting kassa en vervolgens lift. Eenmaal in de lift vroeg ik me ernstig af waarom ik toch altijd vergeet dat dat ding enorm hoog is én dat ik hoogtevrees heb. Mocht u toevallig op de Eiffeltoren aanwezig zijn geweest die maandag en heeft u een tegen de muur geplakte katachtige gezien die met gestrekte arm wat panoramakiekjes maakte? Dat was ik.
Eenmaal weer van die toren (die overigens bewéégt!!!) af, liepen we naar het museum Quay Branly. Dat was helaas gesloten, maar had wel een bríl-jante muur, die een tuin was. Of een tuin die een muur was, dat kan ook. Na daar een paar foto's van te hebben geschoten, besloten we richting het centrum te gaan. De metro lag er een stuk uit, wat ons een hilarisch ritje met de pendelbus, die in het Frans "Bus Castor" (letterlijk: beverbus) blijkt te heten, opleverde. Na een potje thee te hebben gedronken, zijn we langs de fameuze boekhandel Shakespeare en co (">waar recent nog een roman over verschenen is) gelopen. Bij het aanschouwen van een dergelijke hoeveelheid boeken besloot ik verstandig te zijn en niet naar binnen te gaan. Ik vrees namelijk met ontilbare hoeveelheden boek weer naar buiten te zijn gekomen als ik dat wel gedaan had. Tegen die tijd waren we al flink gaar (het was nogal warm) en zijn we terug naar het hostel gegaan.
Maandag 17 augustus 2009
Maandagochtend na het ontbijt (dat overigens inclusief is) gingen we met de metro op pad naar onze eerste bestemming: het architectuurmuseum "Cité de l'Architecture et du Patrimoine". Dit bevindt zich bij halte Trocadero, in de buurt van de Eiffeltoren. Om een beetje vlotjes van A naar B te komen, hebben we elke avond onze route uitgestippeld op de metrokaart die zich in mijn Moleskine Parijs bevond. Moleskine Parijs is overigens briljant: het is een onopvallend zwart boekje met naast notitieruimte ook een redelijk uitgebreide plattegrond en dus die metrokaart. Je kunt als je de weg bent stiekem in je boekje spieken zonder dat de rest van de wereld doorheeft dat je een supertoerist bent en de weg niet kan vinden.
In het museum was een groot aantal maquettes (waarvan er hier een aantal te zien zijn), boeken en afgietsels te zien die een overzicht gaven van de bouwkunst in vroeger, huidig en toekomstig Frankrijk. Ook was er aandacht voor de toekomstplannen voor groot Parijs. Men wil vooral meer groen in de stad, en het is erg interessant om te zien hoe ze dat concreet willen gaan bereiken. Op de bovenverdieping (waar je dan weer niet mag fotograferen) zijn er maquettes te zien van woningen en woningbouwprojecten in Frankrijk en daarbuiten. De museumwinkel verkocht diverse prachtige boeken, die ik helaas allemaal niet gekocht heb wegens groot en zwaar.
Na een korte lunchstop in het parkje onder het museum liepen we naar de Eiffeltoren. Er stond een lange rij, gelukkig in de schaduw, dus we sloten aan en schuifelden stapje voor stapje richting kassa en vervolgens lift. Eenmaal in de lift vroeg ik me ernstig af waarom ik toch altijd vergeet dat dat ding enorm hoog is én dat ik hoogtevrees heb. Mocht u toevallig op de Eiffeltoren aanwezig zijn geweest die maandag en heeft u een tegen de muur geplakte katachtige gezien die met gestrekte arm wat panoramakiekjes maakte? Dat was ik.
Eenmaal weer van die toren (die overigens bewéégt!!!) af, liepen we naar het museum Quay Branly. Dat was helaas gesloten, maar had wel een bríl-jante muur, die een tuin was. Of een tuin die een muur was, dat kan ook. Na daar een paar foto's van te hebben geschoten, besloten we richting het centrum te gaan. De metro lag er een stuk uit, wat ons een hilarisch ritje met de pendelbus, die in het Frans "Bus Castor" (letterlijk: beverbus) blijkt te heten, opleverde. Na een potje thee te hebben gedronken, zijn we langs de fameuze boekhandel Shakespeare en co (">waar recent nog een roman over verschenen is) gelopen. Bij het aanschouwen van een dergelijke hoeveelheid boeken besloot ik verstandig te zijn en niet naar binnen te gaan. Ik vrees namelijk met ontilbare hoeveelheden boek weer naar buiten te zijn gekomen als ik dat wel gedaan had. Tegen die tijd waren we al flink gaar (het was nogal warm) en zijn we terug naar het hostel gegaan.
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 1 t/m 5
Zondag 16 augustus 2009
Na me gezellig een uurtje verslapen te hebben, pakte ik op zondagochtend mijn koffer in in wel 45 minuten (ja, dat is een nieuw record). Het feit dat ik van tevoren een uitgebreide lijst had gemaakt hielp enorm: ik overweeg om deze lijst voortaan, al dan niet in aangepaste vorm, te gaan gebruiken. The Big Kahuna was de avond ervoor al met volledig ingepakte koffers komen logeren, dus zodra ik klaar was konden we vertrekken.
Eenmaal op het station aangekomen, was het wachten op de Thalys. Toen hij er eenmaal was, bleek het feit dat hij in omgekeerde rijtuigvolgorde reed én hysterisch kleine toegangsdeurtjes had een perfecte combinatie voor milde paniek. Na wat duw en trekwerk (en een koffer op mijn voet) lukte het ons nipt om in te stappen. De vreselijke haast om te vertrekken was vrij hilarisch gezien het feit dat het ding zich met een slakkegang in werking zette en ook in de rest van Nederland übertraag rijdt. Pas vanaf Brussel schiet het een beetje op, en rond een uur of 17 waren we op Gare du Nord.
Gare du Nord is op het eerste gezicht een onoverzichtelijke puinhoop. Na een salade Nicoise-zonder -tonijn bij brasserie Alizé viel het allemaal wel mee (rijmt!) en gingen we op jacht naar een metrokaart voor 5 dagen Paris Visite. Even een opmerking tussendoor: in Nederland hoor ik altijd dat ik (veel te) snel praat. In Parijs echter werd ik aangekeken alsof ik een bradyfrene schildpad was. Voor de duidelijkheid: ik spreek zo mogelijk nog sneller Frans dan Nederlands.
Vervolgens zochten we de metro op, waar we, heel avontuurlijk, met onze koffers en rugzakken zowaar een perfect getimede overstap maakten. Eenmaal bij het juiste station aangekomen, gingen we op zoek naar de auberge de jeunesse, wat dan wel duur mag klinken, maar toch gewoon Frans is voor jeugdherberg. Verhalen op het internet over de buurt en het hostel zelf hadden ons toch ietsjes nerveus gemaakt, maar beiden waren prima in orde. Het hangt uiteraard af van wat je gewend bent en wat je verwacht: het is geen luxe 5 sterrenhotel in een resort. Het is een soort studentenhuis in een typisch Franse multi-culti buurt met gezinnen. Zelf zou ik er zó gaan wonen: het was er in ieder geval een stuk rustiger dan het studentenhuis waar ik ooit woonde.
Na wat hilarische verwarring met betrekking tot onze kamer die uiterst vlotjes opgelost werd, hebben we nog een rondje door de buurt gelopen en zijn daarna redelijk bijtijds naar bed gegaan.
Na me gezellig een uurtje verslapen te hebben, pakte ik op zondagochtend mijn koffer in in wel 45 minuten (ja, dat is een nieuw record). Het feit dat ik van tevoren een uitgebreide lijst had gemaakt hielp enorm: ik overweeg om deze lijst voortaan, al dan niet in aangepaste vorm, te gaan gebruiken. The Big Kahuna was de avond ervoor al met volledig ingepakte koffers komen logeren, dus zodra ik klaar was konden we vertrekken.
Eenmaal op het station aangekomen, was het wachten op de Thalys. Toen hij er eenmaal was, bleek het feit dat hij in omgekeerde rijtuigvolgorde reed én hysterisch kleine toegangsdeurtjes had een perfecte combinatie voor milde paniek. Na wat duw en trekwerk (en een koffer op mijn voet) lukte het ons nipt om in te stappen. De vreselijke haast om te vertrekken was vrij hilarisch gezien het feit dat het ding zich met een slakkegang in werking zette en ook in de rest van Nederland übertraag rijdt. Pas vanaf Brussel schiet het een beetje op, en rond een uur of 17 waren we op Gare du Nord.
Gare du Nord is op het eerste gezicht een onoverzichtelijke puinhoop. Na een salade Nicoise-zonder -tonijn bij brasserie Alizé viel het allemaal wel mee (rijmt!) en gingen we op jacht naar een metrokaart voor 5 dagen Paris Visite. Even een opmerking tussendoor: in Nederland hoor ik altijd dat ik (veel te) snel praat. In Parijs echter werd ik aangekeken alsof ik een bradyfrene schildpad was. Voor de duidelijkheid: ik spreek zo mogelijk nog sneller Frans dan Nederlands.
Vervolgens zochten we de metro op, waar we, heel avontuurlijk, met onze koffers en rugzakken zowaar een perfect getimede overstap maakten. Eenmaal bij het juiste station aangekomen, gingen we op zoek naar de auberge de jeunesse, wat dan wel duur mag klinken, maar toch gewoon Frans is voor jeugdherberg. Verhalen op het internet over de buurt en het hostel zelf hadden ons toch ietsjes nerveus gemaakt, maar beiden waren prima in orde. Het hangt uiteraard af van wat je gewend bent en wat je verwacht: het is geen luxe 5 sterrenhotel in een resort. Het is een soort studentenhuis in een typisch Franse multi-culti buurt met gezinnen. Zelf zou ik er zó gaan wonen: het was er in ieder geval een stuk rustiger dan het studentenhuis waar ik ooit woonde.
Na wat hilarische verwarring met betrekking tot onze kamer die uiterst vlotjes opgelost werd, hebben we nog een rondje door de buurt gelopen en zijn daarna redelijk bijtijds naar bed gegaan.